Yunus Emre – Dünyaya Gelen Kişiler

Yunus Emre – Dünyaya Gelen Kişiler şiiri

Dünyaya gelen kişiler,
Yola bile gelmek gerek.
Ölümünü anubanı,
Dün-ü gün ağlamak gerek.

Bu dünya kahır evidir,
Hem bâki değil fânidir.
Aldanıp da kanma buna,
Tez tövbeye gelmek gerek.

Ne durur dünya çokluğu,
Eşkere durur yokluğu.
Varlık sarayın hakikat,
Ahireti bilmek gerek.

Gel imdi dur bu fâniden,
Mahrum kalmadan bâkiden.
Tâat kılıp bu dünyadan,
Kul nasibin almak gerek.

Korkar isen o tamudan,
Alcak olgil sen kamudan.
O günü ince Sırat’tan,
Kamularla geçmek gerek.

Geçip gitmek diler isen,
Ya düşmeyeyim der isen,
Su kazandığın malını,
Mevlâ için vermek gerek.

Kazandığını verenler,
Yoksulları hos görenler,
Hak hazretine varanlar,
Oddan o kurtulmak gerek.

Kur’an aydur ki “vetteku”
Gine aydur ki “tazra’û”
Kâhil olup oturmagıl,
Tez tövbeye gelmek gerek.

Yunus’un sözü şiirden,
Amma aslıdır kitaptan.
Hadis ile dinine key,
Bilgil sadık olmak gerek.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

anuban: anarak, düşünerek.
eşkere: açık, belli, meydanda, aşikâr.
tamu: cehennem.
olgil: ol gel, piş gel, olgunlaş gel.
kamu: hep, bütün, halk hizmeti gören devlet organlarının tümü.
od: ateş, edebiyatta/tasavvufta aşk ateşi olarak da kullanılır.
kâhil: erişkin. saçına ak düşmüş adam. yaşlı, ihtiyar. tembel.

Yunus Emre – Dünyaya Gelen Kişiler Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri