Yunus Emre – Sen Canından Geçmeden

Yunus Emre – Sen Canından Geçmeden Şiiri

Sen canından geçmeden,
Canan arzu kılarsın.
Belden zünnur kesmeden,
İman arzu kılarsın.

Men arefe nefsehu *,
Dersin illa değilsin.
Melaikten yukarı,
Seyran arzu kılarsın.

Tıfl-ı nareste gibi,
Eteğin at edinip.
Ele çevgan almadan,
Meydan arzu kılarsın.

Bilemedin sen seni,
Sadefte ne cevhersin.
Mısıra sultan iken,
Ken’an arzu kılarsın.

Yunus şimdi her derde,
Eyyûb gibi sabr eyle.
Derde katlanamazsın,
Derman arzu kılarsın.

Yunus Emre (k.s)

* Men arefe nefsehû fekad arefe rabbehû: Kendini (nefsini, haddini) bilen, Rabbini tanır.

Lügat:

canan: sevgili.
melaik: melekler. nurdan yaratılmış, fıtratları sâfi, makamları sabit, kendileri ma’sum mahluklar.
seyran: bakıp seyretme, gezme, gezinme.
tıfl-ı nareste: ergenlik yaşına ermemiş genç.
çevgan: değnek, ucu eğri sopa. ucu eğri cirit sopası. at üzerinde değnekle yerdeki topa vurmak sûretiyle oynanan çok eski bir oyun.
sadef: deniz böceklerinin kıymetli kabuğu ve onlardan yapılan şeyler. sert, parlak ve şeffafa yakın madde. inci kabuğu.

Yunus Emre – Sen Canından Geçmeden Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı