Bahaettin Karakoç – Bıraktım İpin Ucunu

Bahaettin Karakoç – Bıraktım İpin Ucunu Şiiri

Yitirdiğim bir şey var, sende arıyorum,
Yüreğim bir madenci feneri, yol uçurum…
Yaklaşma diyorsan, peki umudum,
Bir daha kimseden sormayacağım seni;
— Söz olsun!..

Akrep tutmuş gibi kirpiklerinin ucundan,
Beni görünce üşüyorsun, tamam…
Uğramam bir daha kamçılasa da kan,
Sana kör bakacağım, görmeyeceğim seni;
— Söz olsun!..

Dağlara doğru uçan kuşlarla,
Tüm sırları soyulmuş nemli düşlerle,
Öfke çiçekleri getiren kışlarla,
Korkma, yokuşlarda yormayacağım seni;
— Söz olsun!..

Kurtlar gibi ulusa da gönlüm ardından,
Sormayacağım yüzünü, izini yollardan…
Tüfeğimin namlusunun ucuna konan
Kınalı keklik olsan da vurmayacağım seni;
— Söz olsun!..

Bir kuvvet iksiridir eski fotoğrafların,
Bakışların konuşur, kilitlense de dudakların.
Şimdi yol ayrımındayız, bakın
Af çıkmazsa eğer sarmayacağım seni;
— Söz olsun!..

Elindedir, dönüştür bu ağıdı serenatlara,
Düş atları uçursun bizi bulutlara…
İki kılıç gibi dövüşürken akla kara,
Adak olsan da kurban vermeyeceğim seni;
— Söz olsun!..

Bahaettin Karakoç – Bıraktım İpin Ucunu Şiiri
Bahaettin Karakoç Şiirleri