Sezai Karakoç – Leyla Köşesi Şiiri
Bir de bakalım Leyla köşesinden
Aşkın kadın adlı penceresinden.
Bırakmıştı kendini yazılmış olana
Susmak ve konuşmamak denen cana.
Evlenmişti ve görünüşte mutlu
Şimdiden memnun ve gelecekten umutlu.
Fakat bir eksiklik ufacık bir nokta
Kalbi kurcalıyordu hala.
Mecnun ne olmuştu neredeydi
Nasıldı ne yapıyordu hali neydi.
Geceleri loş gölgeler arasında
Kum tepelerinde ay yarasında.
Mecnuna benzeyen hayaller olurdu
Bu anlarda sanki kalbi dururdu.
Bitmiş olan bir daha mı başlayacak
Ne çare başlayan başlamamış.
Bitmiş bitmemiş
Olacak gibi gelirdi ona.
Ürküntü geçmiş ama erememişti huzura
Karanlık bitmiş fakat erememişti huzura.
Ay tutulmuş tutulmuş kurtulmuştu
Gçnlu zaman zaman tutmuştu muştu.
Gün kırmıştı siyah çerçevesini
Yarmıştı ışıkta ötesini berisini.
Baskın korkusuyla ürperen çadırların
Bugün düzen ve güven, ama yarın!
Yarına bir güvence olmayan
Neye yarar böyle bir şimdiki zaman.
Acıyla da olsa dopdolu olan hayat
Boşalmıştı zemberegi boşalmış bir saat.
Gibi. Dönmüştü bomboş bir kağıda
Agızdaki tad benzemiyor eski tada.
Irmak kurumuş rüzgar esmiyor
Yakıcı güneşi bir parçacık bulut örtmüyor.
Arzu ve korku iki karanlık duygu
Yüreginde birbirini kovalayıp duruyordu.
Ya bir gün geri dönerse Mecnun
Yine altüst olursa ortalık bütün.
Daha mi iyi olur daha mi kötü bilmiyordu
Bir umut vardı gönlünde eksilmiyordu.
Sonra kızıyordu kendine kınıyordu kendini
Kapamak istiyordu içinde eskinin kepengini.
Eski oldu diyelim ama neydi yeni
Ve nasıl eskitmeli eskimiyeni.
Nasıl öldürmeli ölmeyeni
Nasıl diri sayarsın ölü olanı.
Eski bir zehirdi belki ama yeni
Andırıyordu tatsız tuzsuz bir yemeği.
Beklemek neyi bekledigini bilmeden
Gün günü ay ayı kovalarken.
Beklemek bir vaktin dolusunu
Öç alan kaderin zalim oyunu.
Her şey akılla kurulu akılla düzgün
Ama aklın içinde olmalı baharat gibi.
Bir parça delilik
Oysa mecnun almış bütün deliligi gitmiş
Kupkuru bir hayat kalmış ve adeta oyun bitmiş.
Arzulanan zenginlik, at kumaş ve ziyafet
Yetmez olur insana bir gün elbet.
İnsan hep birşey umar bekler
Ne oldugunu bilmez fakat.
Fakat sonradan duruldu Leyla
Tevekkülle huzuru buldu Leyla.
Ruhta kopan fırtınalar dindi
Gökten gönle sükunet indi.
Anladı ki acı tatlı soguk sıcak
Geçmiş ve gelecek ayrılmak ve kavuşmak.
Hep aynı varoluşun dönüşümleri
Aydınlanışları ve sönüşümleri.
Her şey havada döner durur
Sonunda Tanrı varlıgında yok olur.
Ruh hürdür vücut esir
Ruh baldır beden zehir,
Ruh hürdür Tanrı aşkıyla.
Baglı degil yer ve zaman kaydıyla.
Farketmez gelse gelmese Kays (Mecnun) Ona
Gitse gitmese Ona Leyla.
Tanrı katında buluşmuşlardır
Hakikat yurduna kavuşmuşlardır.
Sezai Karakoç – Leyla Köşesi Şiiri
Aşk Şiirleri, Şiir
Sezai Karakoç Şiirleri
Yorum Yaz
Bir yorum yazmak için giriş yapmalısınız.