Yunus Emre – Denizler Olsa Bir Kadeh

Yunus Emre – Denizler Olsa Bir Kadeh Şiiri

Denizler olsa bir kadeh,
Susuzluğum kanmaz benim.
İniltilerim kesilmez,
Gözüm yaşı dinmez benim.

Gel varalım bizim ile,
Ki giresin bahçelere.
Daim öter bülbülleri,
Gülistanım solmaz benim.

Bizim ilin bahçeleri,
Daim tazedir gülleri.
Mamure durur bostanım,
Ağyar gülüm üzmez benim.

Mansur kadehin nice kez,
Maşuka sundu elime.
Dört yanımda od vurdular,
Kimse hâlim bilmez benim.

Yana yana kül oluban,
Sen maşukanın yolunda.
Günde bin kez yanar isem,
Dosttan yüzüm dönmez benim.

Canım aşkın külüngüne,
Ferhat olup tuttum başım.
Daim dağları keserim,
Şirin’im hiç sormaz benim.

Yunus eydur: Ey sultanım,
Aşkın ile yandı canım.
Gel kılar isen dermanım,
Artık canım ölmez benim.

Yunus Emre (k.s)

Lügât:

mamure: insanların bulunduğu bayındır yer. Ma’mur olan yer. Şehir, kasaba. (Osmanlıca’da yazılışı: ma’mure.)
ağyar: başkaları, yabancılar, eller.
maşuk: sevilen, aşık olunan.
oluban: olmak, oldum.

Yunus Emre – Denizler Olsa Bir Kadeh Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri