Yunus Emre – Ey Aşk Eri Aç Gözünü

Yunus Emre – Ey Aşk Eri Aç Gözünü Şiiri

Ey aşk eri aç gözünü,
Yer yüzüne eyle nazar.
Gör bu latif çiçekleri,
Bezenerek geldi geçer.

Bunlar böyle bezenirken,
Dost’tan yana uzanırken,
Bir sor ahi sen bunlara,
Kancerudur azm-i sefer.

Her bir çiçek bin naz ile,
Öğer Hakk’ı nazar ile.
Bu kuşlar hoş avaz ile,
O Padişahı zikr eder.

Öğer anın kadirliğin,
Her bir işe hazırlığın.
İlle ömrü kasırlığın,
Anacağız benzi solar.

Rengi döner günden güne,
Toprağa dökülür gene.
İbretdürür anlayana,
Bu ibreti arif duyar.

Ne bilmeğin bilmek olur,
Ne gülmeğin gülmek olur.
Son menzilin ölmek olur,
Duymadınsa aşktan eser.

Ger bu sırrı duyaydın,
Ya bu gamı yiyeydin.
Yerinde eriyeydin,
Gideydi senden kar-ü bar.

Bildik gelen geçer imiş,
Bildik konan göçer imiş.
Aşk şarabın içer imiş,
Bu manadan her kim duyar.

Yunus bu sözleri kogil,
Kend’özünden elin yugil
Senden ne gele bir degil,
Çün Hak’tan gelir hayr ü şer

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

latif: yumuşak, hoş ve ince bir güzelliği olan.
bezenmek: kendisine süsler yapılmak, bezeklerle donatılmak, süslenmek.
ahi: kardeş, kardeşim. ahilik ocağından olan kimse. eli açık, cömert.
kanceru: nereye, neresi, ne tarafa, nereye ait.
avaz: ses, yükses ses, nara.
anın: onun.
arif: çok anlayışlı ve sezgili (kimse), kavrayışlı, tecrübeli, bilgili, irfan sahibi.
kar-ü bar: Kazanç, iş, güç.
kogil: bırak, çek.
yugil: temizle.

Yunus Emre – Ey Aşk Eri Aç Gözünü Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri