Yunus Emre – Kime Gönül Verir isem

Yunus Emre – Kime Gönül Verir isem Şiiri

Kime gönül verir isem, benim ile yâr olmadı,
Hâlim bilip, derdim sorup, bana vefakâr olmadı.

Haktan meğer takdir idi, âşık oldu gönlüm sana,
Hiç kimseler bencileyin, aşka giriftâr olmadı.

Aşktan şikâyetim yoktur, kendi tâlimdendürür,
Kendi yolun aramayan âdem değil er olmalı.

Aşk bir ulu hilatdürür, bir niceye verir Çalap,
Bir niceler kaldı mahrum, aşktan haberdar olmadı.

Aşk bir ulu nazardurur, âşık canlar erenlerdir,
Aşka düşmeyen gönüller viran durur şar olmadı.

İbrahim’e Nemrud od’un, aşktır gülistan eden,
Aşktan nazar ericeğiz, gülzar oldu, nâr olmadı.

Hak yarattı göğü ol Ahmed’in dostluğuna,
Levlâk ona delil oldu, onsuz yer gök var olmadı.

Aşkta kahırlar çok olur, aşıklara gayret gerek,
Yunus âşık oldun ise, âşıklarda âr olmadı.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

yâr: sevgili, sevilen, dost, yardımcı.
vefakâr: vefalı.
giriftar: tutulmuş. yakalanmış.
bencileyin: benim gibi.
tâlim: öğretme, eğitme, ilim sağlama.
ulu: erdemleri yönünden çok büyük, ulaşılamayacak denli yüce. yararlı işler yapmış, büyük kimse.
hilât: smanlı döneminde, padişahların, gönül almak ya da ödüllendirmek için bir kimseye giydirdikleri, çok değerli bir kumaştan ya da kürkten yapılmış kaftan.
Çalab: Yaratan, Hak, Rab.
nazar: bakmak. mürşidin müridine bakması yoluyla ilahî feyzin müridin kalbine akması.
eren: kendini Allah’a adamış olduğu için benliğinden, öz varlığından sıyrılmış, Allah’a ermiş kimse.
viran: (yapı, yer için) yıkılıp dökülmüş, bakımsız kalmış, yıkılmış, yıkık.
şar: kent, belde, şehir.
od: ateş, edebiyatta/tasavvufta aşk ateşi olarak da kullanılır.
gülistan: gül bahçesi, güllük.
gülzar: gül bahçesi, gülşen, gülistan.
nâr: ateş, od, cehennem ateşi.
kahır: yok etme, perişan etme, ezme. derin üzüntü ya da sıkıntı, derin acı, içe işleyen üzüntü.
ar: utanma duygusunu, namus.

Yunus Emre – Kime Gönül Verir isem Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Divânı
Yunus Emre Şiirleri