Yunus Emre – Sana İbret Gerek ise

Yunus Emre – Sana İbret Gerek ise Şiiri

Sana ibret gerek ise,
Gel göresin bu sinleri.
Ger taş isen eriyesin,
Bakıp görücek bunları.

Şunlar ki çoktur malları,
Gör nice oldu halleri.
Sonucu bir gömlek giymiş,
Onun da yoktur yenleri.

Hani mülke benim diyen?
Köşk ü saray beğenmeyen.
Şimdi bir evde yatarlar,
Taşlar olmuş üstünleri

Bunlar eve girmeyeler,
Züht ü taat kılmayalar.
Bu beyliği bulmayalar,
Zira geçti devranları.

Hani o şirin sözlüler?
Hani o güneş yüzlüler?
Şöyle kayıp olmuş bunlar,
Hiç belirmez nişanları.

Bunlar bir vakt beyler idi,
Kapıcılar korlar idi.
Gel şimdi gör bilmeyesin,
Bey hangidir, ya kulları?

Ne kapı vardır giresi,
Ne yemek vardır yiyesi.
Ne ışık vardır göresi,
Dün olmuştur gündüzleri.

Bir gün senin dahi Yunus,
Benim dediklerin kala.
Seni dahi böyle ede,
Nitekim etti bunları.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber.
ger: eğer.
yen: giysi kolunun dirsekten aşağı bölümü.
mülk: ev, dükkân, arsa, arazi gibi taşınmaz mal. vakıf olmayıp doğrudan doğruya birinin malı olan yer ya da yapı.
zühd: takva. zühd-ü taat: takva ile yapılan ibadet.
taat: ibadet etmek. meşrû emir ve isteklere uyma. baş eğmek, emredileni yerine getirmek, söz dinlemek.
devran: çağ, zaman, dünya.
nişân: iz, belirti.

Yunus Emre – Sana İbret Gerek ise Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı