Yunus Emre – Türlü Türlü Cefanın

Yunus Emre – Türlü Türlü Cefanın Şiiri

Türlü türlü cefanın,
Adını aşk vermişler.
Bu cefaya katlanan,
Dosta halvet vermişler.

Aşk durur türlü belâ,
Döndürür hâlden hâle.
Dost elinden piyâle,
Key melâmet olmuşlar.

Kime ki aşk ulaşa,
Her dem kaynaya taşa.
İyi dirlik hem yavuz,
Dört yanında durmuşlar.

Her kim aşk eri ise,
Aşka müşteri ise,
Aşk onun yâri ise,
Canına od vurmuşlar.

Miskin Yunus’un canı,
Başında serencamı.
Aşka münkir âdemi,
Bu meydandan sürmüşler.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

cefa: büyük sıkıntı.
halvet: tasavvuf yolunda olgunlaşmak ve ilerlemek için belli bir müddet tenhâda kalma hali yalnız kalmak. yalnız kalma, tenhaya çekilme. tenha yer, ibadet için tenha hücre. yalnızlık. Tek başına kalmak. Tenhaya çekilme. gizlilik. tenha yerde yalnız kalmak.
hâl: durum, vaziyet, tavır.
piyale: şarap bardağı, kadeh.
key: için, tâ ki, hangi, nasıl?
melamet: kınama, ayıplama, azarlama, çıkışma.
dirlik: yaşam, yaşayış, yaşamak için gerekli olan nesne, geçim, sağlık. mutlu yaşama, erinç.
yavuz: güçlü, çetin, keskin, sert.
yâr: sevgili, sevilen, dost, yardımcı.
od: ateş, edebiyatta/tasavvufta aşk ateşi olarak da kullanılır.
miskin: çok uyuşuk olan; hiç veya yeteri kadar malı olmayan kimse, zelil, zayıf. Tasavvuf. Kulun, gerçek zenginin Cenâb-ı Hak olduğunu ve kendisinin O’na karşı mutlak bir ihtiyaç içinde bulunduğunu bilmesi durumu.
serencam: başa gelen, baştan geçen ibretli hadise. bir işin sonu. vak’a. baştan geçen hâdise, olay.
münkir: inkar eden, gerçeği yalanlayan. reddeden, kabul ve îtiraf etmeyen kimse. islâm dînindeki îman esaslarını inkâr eden, inanmayan (kimse), îmansız, inkârcı.

Yunus Emre – Türlü Türlü Cefanın Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı