Bahaettin Karakoç – Bir Bülbülün Sevdiğine Son Serenadı

Bahaettin Karakoç – Bir Bülbülün Sevdiğine Son Serenadı Şiiri

Gece yıldızlar öper seni usulca
Çiğ damlacıkları toplanır yanaklarında
Ufuklar ağarmaya duranda seher vakti
Bâd-ı sabâ demlenir dudaklarında
Arılar kokuna koşar gelir

Beyaz gül derler sen duvak takınca
Yeşil çimenlerde tamamlanır tuvaldeki resim
Gülünce pembe pembe olur yüzün gülüm
İffetle birlikte anılır ismin
Seninle yeryüzüne bahar gelir.

Kırmızı gül derler sen kızarınca
Kalbimin yangınıdır senin yüzüne vuran
Her mevsim en temiz sular öper
Harama göstermediğin ayaklarının altından
Böcekler usaresini emer yumuşak teninin
Sevdalın dağları aşar gelir.

Bende figan başlar sen sarı açınca
Sayrı yapan bir sevdanın resmidir sarılık
Vuslat köprüsünü seller götürür
Her ezgide keleplenir ayrılık
Aşka vedasıdır gözlerinin
Hüzün sular gibi coşar gelir.

Rengini, kokunu benden alırsın
Aşkın acısını bırakırsın bana
Aklımı, gönlümü hepten karıştırdın
Son serenadımı yapıyorum bu gülistana
Ve bu bir vedadır sana
Sana geniş gelen bana dar gelir.

Hangi sevdayla ırgalanırsan ırgalan artık
Kalbim öldü ve ölüm susturdu kemanımı
İstediğin mezarlığa gömebilirsin
Sana asılan yanımı
Sonra dilediğin gibi koştur atını
Bir aşk şehidine ağıt ar gelir.

Bahaettin Karakoç

Bahaettin Karakoç – Bir Bülbülün Sevdiğine Son Serenadı Şiiri
Aşk Şiirleri, Şiir
Bahaettin Karakoç Şiirleri