Bahaettin Karakoç – Örtüşmeyenler

Bahaettin Karakoç – Örtüşmeyenler Şiiri

En tenha yanımdan öpüyor yağmuru duyan ışıklar
bir mendirek gibi uzanmış sulara yorgun bedenim
nereden zuhur eder ki bu deli sarmaşıklar?
tekinsiz çığlıklarla kuşatılan benim
ne yapsam dış ile iç örtüşmüyor.

Tenimde nota nota gezinirken böcekler
ruhum kendini yeniler bir şarkının nakaratında
ayak ucumda yorgun düşmüş bir fener bekler
sesimin fotoğrafı dolaşır gök katında
ne var ki merkezle uç örtüşmüyor.

Gez dedik, göz dedik, arpacık dedik
bir hedef belirleyip bastık tetiğe
kaç geceyi kaç gündüze teyelledik
konu olduk yazılmamış betiğe
sevgi ile nefret hiç örtüşmüyor.

Yalpalayıp duruyorum doğduğum günden beri
gözlerimin ufuklarda kanat çırpması da kaçak
beni benden usandırır sevgilinin sitemleri
can kurbanlık, zaman ise en keskin bıçak
verilen cezayla suç örtüşmüyor.

Bu gece sevenler için yatacağım istihâreye
ter içinde uyanacağım seherden önce
yüreğimi peynir diye sunacağım her aç fareye
bir daha, bir daha düşüneceğim ince ince
hayat öpücüğüyle öç örtüşmüyor.

Bahaettin Karakoç – Örtüşmeyenler Şiiri
Bahaettin Karakoç Şiirleri