Mevlâna – Doymadı Benim Canım

Mevlâna – Doymadı Benim Canım Şiiri

Doymadı benim canım, sözü bitirme, yeter deme
Hiç kimseden geri kalmazsın, usanmış olsan bile.

Peygamber konuğundan bıkıp ekşitince yüzünü
İlâhi öğütçü onu azarladı “Abese” de.

Uyum içinde olmazsan gönül derdi kaplar seni
Birliktelik hoştur hoş, bundan kaçma bir an bile.

Türdeşleri arasında pişen her nesne tatlanır
Mercimekten nemiz eksik? Biz de pişelim biz bize.

Kopmam sarhoşlardan, özellikle şeker içenlerden
Ayrılıkları ölümdür, kim heveslenir ölüme?

Sarhoş refîkim dün gece elime bir kadeh verdi
Kırarım ben o kadehi nâmert nefsin ensesinde.

Zayıf mide nefsini ben kendime arkadaş etmem
Çünkü bu sinek yüzünden sofram girer birbirine.

Ben öne arkaya bakmam, yırtarım ar perdesini
Şarabın kemendi beni önden arkadan çekince.

Yüzü güneşimiz olunca ne güzel sabahtır o
Gönül semtinde o bekçi olunca hoştur o gece!

Kuşluk vaktinde aşk tabip sûretinde bana gelip
Elini koyup nabzıma, dedi, nabız düşmüş yine.

Kalbin güçlenmesi için kebap yemelisin dedi
Ona dedim, yürek hepten kebap oldu, sür bâdeye.

Dedi, şarap içersen, her alçağın elinden içme
Çerçöpten arınmış saf şarabı ben veririm sana.

Dedim ki ben seni bulsam şarabı neyleyeyim?
Teyemmüm câiz değildir Nil ve Aras kıyısında.

Sessiz ol ey saka, zira senin bu hayat atın
Hayat suyu taşıyor, onun zilini çözsene.

Hayat suyu, şerefinden ulaşmaz her halefe
İşte bu yüzden gizlidir gecenin son bölümünde.

Hz. Mevlâna (k.s)

Mevlâna – Doymadı Benim Canım Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Mevlâna Şiirleri