Nurullah Genç – Güz

Nurullah Genç – Güz Şiiri

Önce yapraklar döküldü
Minyatürlerinden yalnızlığımın.
Kimi gördüysem o akşam, sessiz
O akşam gül vardı avuçlarında
Köklerinden servilerin ırmaklar geldi
Sarı sularında göründü yüzün.

Nerede bulurum senin yurdunu
Hangi bağbozumu bekliyor beni
Sapsarı bulutlar, sümbül tarlası
Ruhumuza aşinaydı ellerin.

Biliriz ki, her sonbahar bir göğün
O bembeyaz tohumlarıyla gelir
Anlarız ki, gökkuşağı renklerin
Yavaş yavaş tükendiği yerdedir.

Bir zamanlar mevsim bizde, bahardı
İçinde sonsuzluk çeşmesi vardı
Önce dua döndü gittiği yerden
Sonra unutuldu tanyerinde köz.

Her kıvılcım bir yangında şimdi
Dönüyoruz şimdi o son seferden
insanlar geldi duyulmamış ülkelerden
Sonbaharın sabahında durdular.

Sevgiye tutunup, sonra ansızın
Bir rüyanın esrarını sordular
Bir kadın gülmeyi unuttuğunda
Saçlarından süzülürmüş acılar.

Nurullah Genç – Güz Şiiri
Aşk Şiirleri, Şiir
Nurullah Genç Şiirleri