Ümit Yaşar Oğuzcan – Ben Bir Eylül Sen Haziran

Ümit Yaşar Oğuzcan – Ben Bir Eylül Sen Haziran Şiiri

Bir Eylüldü başlayan içimde
Ağaçlar dökmüştü yapraklarını.
Çimenler sararmıştı.
Rengi solmuştu tüm çiçeklerin.
Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı.
Katar katar gidiyordu kuşlar uzaklara.
Deli deli esiyordu rüzgar.
Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa.
Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar.
Neydi o bir zamanlar
Sevmişliğim, sevilmişliğim.
O heyheyler, o delişmenlikler neydi.

Ne bu kadere boyun eğmişliğim!
Ne bu acıdan korlaşan yürek!
Né bu kurumuş nehir; gözyaşım!
Önümdeki dizboyu karanlıklar da ne!
Ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım!
Beni kötü yakaladın haziran.
Gamlı, yıkık eylül sonuma.
Bir ilkyaz tazeliği getirdin
Masmavi göğünle.
Cana can katan güneşinle,
Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime.
Çiçekler açtı dokunduğun
Çimler büyüdü yürüdüğün.
Ve güller katmer katmer oldu güldüğün yerde.
Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi.
Oldurduğun yemişlerin ağırlığından
Dallarım yere değiyor.

Güneşi batmadan saçlarının,
Bir dolunay doğuyor bakışlarından.
Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma.
Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık.
Başım dönüyor, off başım dönüyor yaşamaktan
Ölebilirim artık.

Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse.
Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma.
Baksana; parmak uçlarım ateş.
Lavlar fışkırıyor gözbebeklerimden.
Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan.
Benimle meydan oku her çaresizliğe.
Benimle uyu, benimle uyan.
Birlikte varalım on üçüncü aylara.
Ben bir Eylül, sen Haziran.

Ümit Yaşar Oğuzcan – Ben Bir Eylül Sen Haziran Şiiri
Eylül Şiirleri, Şiir
Ümit Yaşar Oğuzcan Şiirleri