Yunus Emre – Ey Dünyayı Seven Kişi

Yunus Emre – Ey Dünyayı Seven Kişi Şiiri

Ey dünyayı seven kişi,
Bir gün koyup gitmek gerek.
Senin dileğinle değil,
Naçardır, ne etmek gerek?

Gözün ile gördüğünü,
Şu hasretin olanları.
Akil isen an bunları,
Her kimseyi anmak gerek.

Şu kahr ile kazandığın,
Bir gün kalısar körlüğe.
Şu mal ki körlüğe kalır,
Şaylığa harc etmek gerek.

Kudret kandilinden senin,
Destur ile indi canın.
Bir gün geri gel deniser,
Şu sözü işitmek gerek.

Ne hak buyruğun tutarsın,
Ne kul sözün işitirsin.
Hiç bilmezsin mana nedir?
Ne dilde çağırmak gerek?

Uydun bu nefsin sözüne,
Battın günah denizine.
Çirk getirdin can yüzüne,
Tövb’eteğin tutmak gerek.

Yunus, şimdi sen dil ile,
Ben Hakkı severim deme.
O padişah hazretine,
Görklü meta iltmek gerek.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

naçar: çaresiz, elinden iş gelmeyen. mecbur kalmış olan.
akil: aklını iyi kullanabilen, akıllı, akıl sahibi, kavrayışlı.
şay: hayırlı iş, mükemmel.
şaylık: hayırlı iş, mükemmellik.
kudret: güç, erk, erke, iktidar; Yaratan’ın ezeli gücü.
destur: izin, müsade.
mana: anlam. içyüz, öz.
çirk: kir, pas, pislik, murdarlık, necaset. yarada olan irin ve kan.
görklü: güzel, heybetli, gösterişli.
meta: (metaın) sermaye, mal, ticaret malı.

Yunus Emre – Ey Dünyayı Seven Kişi Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı