Yunus Emre – Menzili Irak Bu Yolun

Yunus Emre – Menzili Irak Bu Yolun Şiiri

Menzil’ırak bu yolun, bu yola kim varası?
Müşkili çok bu yolun, bunu kim başarası?

Bu yola yarag gerek, çok eksiz kezek gerek,
Koy demir yürek gerek, bu sarp yola varası.

İnce sırat köprüsü sıfat imiş bu yolda,
Dosta giden kişinin doğruluktur çâresi.

Kimde kim doğruluk var, Hak Çalap onu sever,
İki cihana yarar o erin sermayesi.

Doğruluk mancınığı istiğfar taşı ise,
Doğru vardı atıldı, yıkıldı nefs kal’ası.

İman aldaguçları bilin çoktur bu yolda,
Nefsine uyanların gitmez yüzü karası.

Yüzbin riyâ çerisi bilin vardır bu yolda,
Nefs öldürmüş er gerek ol çeriyi kırası.

Yunus şimdi salâdır, gel gidelim yokluğa,
Gözler lâyık ise dost dîdârın göresi.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

menzil: iki konak arasındaki uzaklık, bir merminin ulaşabildiği uzaklık, ok atma yarışlarında erişilen mesafe, yolculukta dinlenmek amacıyla durulan yer, bir günlük yol.
ırak: uzak.
yarag: uygun, münasip.
kezek: sıra, nöbet.
Çalab: Yaratan, Hak, Rab.
cihan: dünya. evren.
mancınık: topun henüz bulunmadığı çağlarda, kale kuşatmalarında, ağır taş gülle fırlatmakta kullanılan, bir ucunda bir kepçe, öteki ucunda da bir karşı ağırlık bulunan, kaldıraç temeline dayanan ilkel bir savaş aracı. (dokumacılıkta) ipekçi çıkrığı.
istiğfar: Allah’tan suçlarının bağışlanmasını dileme, tövbe.
aldaguç: aldatacı.
riya: ikiyüzlülük.
çeri: asker.
didar: yüz, çehre; mülâkat, görüş, görünme, görüş kuvveti, göz, açık, meydanda, göz, görme, görünme, görüşme, buluşma, yüz. Cenâb-ı Hakk’ın müminlere vâdettiği görünüşü, tecellîsi.

Yunus Emre – Menzili Irak Bu Yolun Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı