Cemil Meriç Sözleri

Cemil Meriç Sözleri

Sağ ve sol: anladım ki bu iki kelime, aynı anlayışsızlığın, aynı kinlerin, aynı cehaletin ifadesidir.

Çok zaman kaybettim. Çok zaman ve biraz da ümit. Yaşamak bu galiba.

Sana kızmıyorum. Sen bu kadarsın. Bilmeliydim.

Çıkar konuşunca, vicdan susar.

Yaşamaktan korkuyorsun sevgilim. Ve saadetten korkuyorsun. Halbuki hayatın ve saadetin ta kendisisin.

Hayat herkesin yaşadığı, kimsenin yaşamaktan hoşlanmadığı komedya.

Kitaptan değil, kitapsızlıktan korkmalıyız.

Hangi beste sözün musikisiyle, sözün füsunuyla boy ölçüşebilir.

Mütercim, mutlak’ı arayan bir çılgın, ‘felsefe taşı’nı bulmaya çalışan bir simyagerdir.

Duygunun asaleti, kuvvet ve isabetindedir.

Ben bu kadar acıyı sen de başkalarına benze diye çekmedim.

Yığın düşünmez, maruz kalır.

O kadar yalnızdım ki karanlıklardan iblis’in eli uzansa minnetle sıkardım.

Sol ve sağ. çılgın sevgilerin ve şuursuz kinlerin emzirdiği iki ifrit.

Ormanı görmedin. ağacı görmedin. rüzgârin önüne savurduğu birkaç kuru yaprağı insan zekasının bütünü sanı.

Kitap, istikbale yollanan mektup. smokin giyen heyecan, mumyalanan tefekkür.

Aldatmayan tek sevgili var dünyada: mutlak güzel.

Meçhule açılan bir kapıdır kitap. Meçhule, yani masala, esrara, sonsuza.

Nereye gidersen git, bulacağın aydınlık, zihninin aydınlığı kadar olacaktır.

Bu çökmeye hazır medeniyet üç sütun üzerinde duruyor; süngü, açlık, fuhuş.

Tarihimiz, mührü sökülmemiş bir hazine.

Her büyük adam kucağında yaşadığı medeniyetin üvey evladıdır.. Zira o başkalarının veya geleceğin çocuğu, kendi medeniyetinin değil.

Yaşayanları yöneten ölülerdir. Demek ki öldürülmesi gereken ölüler de var.

Kelam, bütünüyle haysiyettir.

Aşk bir teslimiyettir, eriyiştir. Yeniden doğmak için uyanıştır. Aşkın bütün sırrı iki kelimede: varlığında soyunmak.

Kitap bir limandı benim için… Kitaplarda yaşadım ve kitaplardaki insanları sokaktakilerden daha çok sevdim.

Çok zaman kaybettik. Çok zaman ve biraz da ümit. Yaşamak bu galiba…

Açılmayan bir kitap gibiyim. Küskün ve biçare…

Aydınların aydınlatılmadığı halkı, soytarılar aldatır.

Hayat herkesin yaşadığı, kimsenin yaşamaktan hoşlanmadığı komedya.

Avrupa tarihi, bir sınıf kavgası tarihidir.

Gerçek hükümdarlar, ebedi hükümrandırlar. Hazineleri yağma edildikçe zenginleşirler.

Din, bir susuzluk, sonsuza karşı duyulan özlem. Bilgi değil, aşk.

Kendi gerçeğimizi kendi kelimelerimizle anlayıp anlatmak, her namuslu yazarın vicdan borcu.

Her yüzyılda birkaç kişi düşünür, diğerleri ise onların düşündüğünü düşünür.

Birbirini bütün tedaileriyle karşılayan iki kelimeye ne aynı dilde rastlarsınız ne iki ayrı dilde.

Vatanlarını yaşanmaz bulanlar, vatanlarını yaşanmaz’laştıranlardır.

Güneş ülkeleri aydınlatır, sözler milleti.

Belimin bu kadar bükülmesinin sebebi bilesiniz ki biraz da sizin yükünüzü taşımamdan dolayıdır..

Ben alışamadım körlüğe. Bu kelime telaffuz edildikçe büyük bir kabahat işlemişim gibi yüzüm kızarıyor. Gözlerimi göstermek istemiyorum. Körler bütün devirlerin ve bütün ülkelerin paryası. Kör müsün? Kör olasıca? Hay kör şeytan!..

Dahi, münzevi bir yıldız; anasız doğan çocuk, anasız doğan ve zürriyetsiz ölen. Zirveden zirveye akseden şarkı.

Yemin ederim ki, dünyanın bütün toprakları bir tek insanın kanını akıtmaya değmez.

Gitmek, kaderin hatalarını düzeltmektir.

Gençliğim ahlaksız bir vadide akan başıboş bir ırmaktı.

Kamus, bir milletin hafızası, yani kendisi; heyecanıyla, hassasiyetiyle, şuuruyla.

Düşüncenin kuduz köpek gibi kovalandığı bu ülkede bilim adamı nasıl çıkar?

Müslüman’ım, Müslüman bir çevrede doğdum. Ancak ne kadar inanıp inanmadığımın cevabını mahşer günü bilebileceğim.

Çatışmasız toplum beraber otlayan, beraber geviş getiren adsız bir sürü.

Avrupalı dostları, acıyarak baktılar ihtiyara, ve kulağına: “Hayır delikanlı”, diye fısıldadılar, “sen bir az–gelişmişsin.

Batı’nın düşünce tarihi akılla naklin mücadele tarihi.

Asya’nın bütün evlatları içinde Batı’nın ilk benimsediği: Zerdüşt.

Tarihi yaratan, fertle yığın arasındaki anlaşmazlık.

Sevgi garip bir yangın. Yaşaması için büyümesi gerek. O yangına her şeyini atacaksın; zamanını, gururunu, dehanı.!

Siz namuslulardan olun, ne kadar az olduğunuzu göreceksiniz.

Coğrafyamızda tek kıta vardı, kafatasımızda tek yarım küre.

O kadar yalnızdım ki; karanlıklardan iblisin eli uzansa minnetle sıkardım.

Hiçbir zafer umulanı vermez ve hiçbir yenilgi mutlak değildir.

Batı tarihindeki her kepazeliği yüceltirken, kendi geçmişimizde karşımıza çıkan minnacık kusurlara takılıp kalıyoruz. Bu ne şuursuzluk! İslamiyet bir yerde insaftır. İnsafını kaybedenler hiçbir hakikati bütünüyle kavrayamazlar.

Bilgi, sonu gelmeyecek olan bir fetihtir.

Murdar bir halden muhteşem bir maziye kanatlanıp uçmak gericilikse, her namuslu insan gericidir.

İrfan, kemale açılan kapı, amelle taçlanan ilim.

Kendini tanımak, marifetlerin marifeti.

Kitap, zekayı kibarlaştırır.

Her kavganın ezelî mazereti: son kavga olmak.

İnsanlık daima kötü oyuncaklar peşinde koşan bir çocuk.

Olgunlaşmak kalbin daha hassas, kanın daha sıcak, zekânın daha işlek, ruhun daha huzurlu olması demek.

Bu memlekette sağcı-solcu, ilerici-gerici yoktur, bu memlekette namuslular ve namussuzlar vardır.

Düzgün bir insan olmak, samimi bir Müslüman olmakla başlar. Olympus’un çocukları Hira dağının evlatlarını kabul etmezler.

Vakit geçmiyor diye şikayet ederiz. Neyin geçmesini istiyoruz? Hayatın. Ve hepimiz ölümden korkarız.

Mahalle kavgaları, tefekkürün zirvelerine ulaşmamalı.

Ormanı görmedin. ağacı görmedin. Rüzgârın önüne savurduğu birkaç kuru yaprağı insan zekasının bütünü sanı.

Her toplum bir kitaba dayanır: ramayana, nesideler nesidesi veya kur’an: senin kitabın hangisi?

Okumak, iki ruh arasında âşıkane bir mülâkattır.

Acıları dev aynasında büyüten rezil bir hassasiyetim var.

İnsanlar hür doğarlar, eşit haklara sahiptirler; hiçbir hülya bana bu kadar çocuksu, bu kadar anlamdan yoksun gelmemiştir.

Meçhule açılan bir kapıdır kitap. Meçhule, yani masala, esrara, sonsuza.

Yaşamak, yaralanmaktır. Yaralanmak da güzel.

İnsanlar hür doğarlar, eşit haklara sahiptirler; hiçbir hülya bana bu kadar çocuksu, bu kadar anlamdan yoksun gelmemiştir.

Zindanıma geldiğin zaman iki yol vardı önümde: cinnet ve ölüm. Sen üçüncü oldun.

Cinayete ses çıkarmayan canının suç ortağıdır.(Cemil Meriç Sözleri)

Olimpos dağının çocukları, Hira dağının evlatlarını asla kabullenemeyecektir.

Kamus, bir milletin hafızası, yani kendisi; heyecanıyla, hassasiyetiyle, şuuruyla.

Dante cehennemi anlayamamış dostum. Cehennem hatıraların küllenmesi, ümitlerin susması. Cehennem haykıramamak, ağlayamamak.

Kendi gerçeğimizi kendi kelimelerimizle anlayıp anlatmak, her namuslu yazarın vicdan borcu.

Zeka rüzgarda unutulan mum, bencillik fanus. Senin fanusun yok. Ve şuurun hasta bir hayvanın korkularını aksettiren kırık bir ayna.

Kültür, homo ekonomikus’un kanlı fetihlerini gizlemeye çalışan birer şal.

Kahramanlık, hatada ısrar etmemektir.

Güneş ülkeleri aydınlatır, sözler milleti.

Dahi, munzevi bir yıldız; anasız doğan çocuk, anasız doğan ve zürriyetsiz ölen. Zirveden zirveye akseden şarkı.

Kendini tanımak, marifetlerin marifeti.

İmânsız ve idealsiz nesiller türettik. Pusuda bekleyen yabancı ideolojiler setleri yıkılan ırmaklar gibi yayıldılar ülkeye.

Bu çökmeye hazır medeniyet üç sütun üzerinde duruyor; süngü, açlık, fuhuş.

Ne kadar Müslüman varsa o kadar Allah vardır.

Kendini tanımak, marifetlerin marifeti.

Bilgi, sonu gelmeyecek olan bir fetihtir. (Cemil Meriç Sözleri)

Ortada bir pasta var saģdan yiyene sağcı soldan yiyene solcu demişler.

Vakit geçmiyor diye şikayet ederiz. Neyin geçmesini istiyoruz? Hayatın. Ve hepimiz ölümden korkarız.

Murdar bir halden muhteşem bir maziye kanatlanmak gericilik ise her namuslu insan gericidir.

Mahalle kavgaları, tefekkürün zirvelerine ulaşmamalı.

Zafer sabahlarını kovalayan bozgun akşamları. İhtiyar dev, mazideki ihtişamından utanır oldu. Sonra utanç, unutkanlığa bıraktı yerini, “Ben Avrupalıyım” demeğe başladı, “Asya bir cüzzamlılar diyarıdır.”

Okumak, iki ruh arasında âsıkane bir mülâkattır.

Kıt’aları ipek bir kumaş gibi keser biçerdik. Kelleler damlardı kılıcımızdan. Bir biz vardık cihanda, bir de küffar…

İdeolojiler, uçurumları aydınlatan hırsız fenerleri.

İnsan, selahiyetinin sınırlarını çoktan mı aştı? Dünyanın batan bir gemiye benzemesi bundan mı? Tabiat fareyle oynayan kedi gibi, soyumuzla alay mı ediyor? Tedirgin, küstah, azgın insan sürüleri.

Yaşamak, yaralanmaktır. Yaralanmak da güzel.

Ulu çamlar fırtınalı diyarlarda yetişir.