Yunus Emre – Ecel Oku Erdi Cana

Yunus Emre – Ecel Oku Erdi Cana Şiiri

Ecel oku erdi cana,
Kafle göçtü dur diyeler.
Gafil olan yolda kalır,
Tez yarağı gör diyeler.

Anmaz idim o sultanı,
Ne işe gönderdi beni.
Emanet verilen canı,
Gel ıssına ver diyeler

Çün can bedenden çekile,
Şu elif kamet büküle.
Gözünden gevher döküle,
Gel merteben sor diyeler.

Şöyle yürürken naz ile,
Adın deftere yazıla.
Kara yerde ev düzile,
Gel günahkar gir diyeler.

Kabrin sual eder sana,
Kani armağının bana.
Armağansız gelen bunda,
Yılan çiyan yer diyeler.

Münafıkın aklı şaşa,
Rabbim bilmem diye haşa.
Kabir dar ola kavuşa,
Hak buyurdu kır diyeler.

Mümin olan gele dile,
Cevap vere güle güle.
Cennet’ten huriler gele,
Kabrin dolu nur diyeler.

Yunus sabret bu mihnete,
Bir gün eresin rahata.
Yine Hakkın lütfu yete,
Gel Cennet’e gir diyeler.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

ıssı: sahip, iye.
mihnet: sıkıntı, üzüntü, bela, musibet.
münafık: Müslüman olmadığı halde Müslümanmış gibi görünen ve söyleyen.
yarag: uygun, münasip.
arşın: metrik sisteme geçilmeden önce kullanılan bir uzunluk ölçüsü.
eğni: elbise, giyecek, üst baş, boy, endam.
don: elbise, kıyafet.
münkir: inkar eden, gerçeği yalanlayan. reddeden, kabul ve îtiraf etmeyen kimse. islâm dînindeki îman esaslarını inkâr eden, inanmayan (kimse), îmansız, inkârcı.

Yunus Emre – Ecel Oku Erdi Cana Şiiri
Tasavvuf Şiirleri, Şiir
Yunus Emre Şiirleri